ลักษณะการใช้น้ำของปาล์มน้ำมัน

ไม้ยืนต้นมียุทธศาสตร์การใช้น้ำที่แตกต่างอย่างมากจากพืชล้มลุก ประเด็นสำคัญคือ ต้นไม้ยืนต้นใช้หลักการรักษาความปลอดภัยของต้นไว้ก่อน ปากใบจึงมีการตอบสนองโดยตรงกับสภาพอากาศ โดยเฉพาะต่อระดับแห้งของอากาศ (แสดงด้วยค่าแรงดึงระเหยน้ำ, air vapor pressure deficit หรือปริมาณน้ำระเหยจากถาดระเหย) ปากใบจะปิดแคบลงเมื่ออากาศมีสภาพแห้งสูง เพื่อลดอัตราการคายน้ำของใบลง ซึ่งส่งผลต่อเนื่องให้อัตราการดูดน้ำเข้าของระบบรากลดตามไปด้วย

อีกประเด็นที่สำคัญคือ ไม้ยืนต้นมีเซลล์ทั้งต้นทำหน้าที่เก็บน้ำ โดยที่ลำต้นเป็นสัดส่วนที่ใหญ่ที่สุด เมื่อใบเสียน้ำ น้ำจะออกจากชั้นผนังเซลล์ของเซลล์พืชก่อน ซึ่งเกิดเร็วกว่าอัตราที่น้ำจากรากถูกดูดเข้ามาชดเชย ไม้ยืนต้นจึงมีน้ำของเซลล์หรือน้ำในมวลของต้นทำหน้าที่เป็นถังน้ำสำรอง (capacitor) เป็นแหล่งน้ำให้เกิดการคายน้ำได้จำนวนหนึ่ง ซึ่งสามารถเป็นปริมาณที่มากกว่าที่รากดูดเข้ามาเติมคืนในขณะนั้น การทดแทนน้ำสำรองส่วนนี้ทำให้เกิดสภาพการที่รากสามารถดูดน้ำออกจากดินได้เป็นจำนวนมาก เมื่อเทียบกับอัตราระเหยน้ำของอากาศ หรือทำให้เกิดสภาพว่าอัตราใช้น้ำของต้นไม้มีสัดส่วนสูงมากกว่าที่คาดว่าจะเป็นเมื่อเทียบกับค่าที่อ่านได้จากถาดระเหยน้ำ